مدیریت ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی ،دانشگاه آزاد اسلامی، واحدتهران مرکزی، تهران ، ایران ، Dr.m.esmaeili@gmail.com
چکیده: (3457 مشاهده)
مقدمه: انواع شبکههای اجتماعی تاثیرات عمیق و گوناگونی را بر زندگی افراد جامعهی بشری بخصوص نوجوانان و جوانان داشته است. هدف از انجام مطالعه حاضر تعیین همبستگی خودکارآمدی و اعتیاد به شبکههای اجتماعی با انگیزه پیشرفت تحصیلی در دانشآموزان مقطع متوسطه دوم شهر تهران بود. روش کار:پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی می باشد. جامعه آماری شامل کلیه دانشآموزان دوره متوسطه دوم تهران در سال تحصیلی 99-1398 بود که با استفاده از روش نمونهگیری خوشهای تصادفی، تعداد 422 نفر انتخاب و وارد پژوهش شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه جمعیت شناختی، "مقیاس خودکارآمدی عمومی" (General Self-Efficacy Scale)، "پرسشنامه اعتیاد به شبکههای اجتماعی مبتنی بر موبایل" (Addiction to Mobile Questionnaire Based on Social Networks)و"پرسشنامه اندازهگیری انگیزه پیشرفت" (A Questionnaire Measure of Achievement Motivation) استفاده شد. روایی سازه به روش تحلیل عاملی اکتشافی و روایی همگرا و پاپایی (آلفا کرونباخ) ابزار ها بررسی و تایید شد. همچنین تحلیل دادهها به وسیله نرم افزارهای اس پی اس اس نسخه 18 و پی ال اس نسخه 2.3 انجام گرفت. یافتهها: همبستگی متغیرهای خودکارآمدی با انگیزش پیشرفت تحصیلی مستقیم و مثبت و با اعتیاد به شبکههای اجتماعی به منفی و مستقیم بوده که به لحاظ آماری معنادار است (05/0≥P). نتیجهگیری:بین اعتیاد به شبکههای اجتماعی با خودکارامدی و بین اعتیاد به شبکههای اجتماعی و انگیزه پیشرفت دانش آموزان همبستگی منفی و معنادار وجود دارد. پیشنهاد میگردد که مدیران و مسئولین آموزش و پرورش، با آموزش، دانشآموزان را با مضرات و اثرات سو آن آشنا نموده و شیوههای کاهش و ازبین بردن اعتیاد به شبکههای اجتماعی را آموزش دهند.
asghari ghanji S, Esmaili M, Haji Anzehai Z. Correlation between self-efficacy and addiction to social networks with the motivation of academic achievement in high school students in Tehran. JHPM 2020; 9 (5) :72-86 URL: http://jhpm.ir/article-1-1209-fa.html
اصغری گنجی سعید، اسماعیلی محمدرضا، حاجی انزهایی زهرا. همبستگی خودکارآمدی و اعتیاد به شبکههای اجتماعی با انگیزه پیشرفت تحصیلی در دانشآموزان مقطع متوسطه دوم شهر تهران. فصلنامه مدیریت ارتقای سلامت. 1399; 9 (5) :72-86