گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی بویه، دانشگاه علوم پزشکی گلستان، گرگان، ایران ، m.hekmatafshar@yahoo.com
چکیده: (26382 مشاهده)
چکیده
مقدمه:رفتارهای زیانبار در محیط های
کاری افزایش پیدا کرده است.رفتارهای نامحترمانه و بی حرمتی عوارض طولانی مدتی
بر عملکرد فرد دارند. این مطالعه با هدف تعیین رفتارهای محیط کاری و همبستگی آن با
مشخصات جمعیت شناسی از دیدگاه پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی شهر گرگان انجام
شد.
مواد و روش ها: در مطالعه ای توصیفی-همبستگی، 232 نفر پرستار شاغل در دو
بیمارستان آموزشی گرگان در سال 1390 شرکت کردند. گردآوری داده ها توسط "مقیاس
رفتارهای نامحترمانه پرستاری"، (Nursing Incivility Scale
(NISانجام شد. اعتبار این مقیاس
از طریق اعتبار محتوا و پایایی آن با استفاده از آلفاکرونباخ
86/0 مورد تایید قرار گرفت. داده ها با
استفاده از آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفهو رگرسیون خطی، با نرم افزارSPSS نسخه16 تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: نمره
کل رفتارهای نامحترمانه از دیدگاه پرستاران 89/3 از 5 نمره لیکرت بود. بیشترین رفتار نامحترمانه در پرستاران در ارتباط و
تعامل با پزشکان و کمترین آن در تعامل پرستاران با سوپروایزر مشاهده شده است. بین
نوع استخدام و سن با رفتارهای نامحترمانه ارتباط معنی داری مشاهده شد(04/0P=)
و (02/0P=). بین اشتغال در بخش های مختلف بیمارستان و
رفتارهای نامحترمانه پرستاری ارتباط معنی داری دیده شد(02/0P=).
به طوری که بیشترین رفتار نامحترمانه با امتیاز (43/4) در بخش اورژانس و کمترین
رفتار نامحترمانه با امتیاز ( 71/2) در بخش زنان گزارش شد.
نتیجه گیری: رفتارهای نامحترمانه در میان پرستاران می تواند بر کیفیت
خدمات ارائه شده توسط پرستاران موثر باشد. لذا توجه به عواملی که منجر به رفتارهای
نامحترمانه در محیط کار پرستاران می شود ضروری است.
Kalantari S, HekmatAfshar M, Jouybari L, Sanagoo A, Mohammadi R. Workplace behaviors and its correlation with demographic characteristics: Perspective of nurses in teaching hospitals in Gorgan. JHPM 2012; 1 (4) :7-15 URL: http://jhpm.ir/article-1-69-fa.html
کلانتری سهیلا، حکمت افشار میترا، جویباری لیلا، ثناگو اکرم، محمدی رسول. بررسی رفتارهای محیط کاری و همبستگی آن با مشخصات جمعیت شناسی از دیدگاه پرستاران شاغل در بیمارستانهای آموزشی شهر گرگان . فصلنامه مدیریت ارتقای سلامت. 1391; 1 (4) :7-15