مقدمه: کیفیت زندگی مجموعه ای از رفاه جسمانی، روانی و اجتماعی که به وسیله شخص یا گروهی از افراد درک می-شود، می باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی "آموزش مهارت خودآگاهی" و "آموزش مدیریت خشم" بر کیفیت زندگی مادران دارای کودک کار ساکن در شهر قم می باشد.
روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه تجربی، با استفاده از طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای کودک کار شهر قم در سال 1400 بود. نمونهگیری، به روش غیرتصادفی و در دسترس بود؛ به این ترتیب که 90 تن از روی پرونده های مادران تحت پوشش کودکان کار و خیابان در مرکز مهرپرور در شهر قم، انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی به روش قرعه کشی در 3 گروه (2 گروه مداخله و یک گروه کنترل: هر گروه 30 تن) تقسیم بندی شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل اطلاعات جمعیت شناختی و "پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی- نسخه کوتاه"(World Health Organization Quality of Life Brief Version (WHOQOL-BREF بود. روایی مقیاس سنجیده نشد و به پژوهش های پیشین اکتفا شد و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ سنجیده شد. "آموزش مهارت خودآگاهی" و "آموزش مدیریت خشم" طی 6 جلسه 90 دقیقهای (به صورت هر هفته یک جلسه)، برای گروه های مداخله (مادران) اجرا گردید. داده ها در نرم افزار آماری اس پس اس اس نسخه 20 تحلیل گردید.
یافتهها: "آموزش مهارت خودآگاهی" و "آموزش مدیریت خشم" بر کیفیت زندگی مادران دارای کودک کار شهر قم موثر بوده است. باتوجه به نمره میانگین آزمودنی ها در مراحل پیش آزمون و پس آزمون مشخص شد که "آموزش مهارت خود آگاهی" نسبت به "آموزش مهارت کنترل خشم" موثرتر بوده است.
نتیجهگیری: "آموزش مهارت خودآگاهی" و "آموزش مدیریت خشم" بر کیفیت زندگی مادران دارای کودک کار شهر قم معنادار بود. لذا، پیشنهاد می شود روانشناسان و مشاوران جهت مهارت خودآگاهی و کنترل خشم از هر 2 روش بهره گیرند.
seifi Z, asgari F. Evaluation of the Effectiveness of “Self-Awareness Skills Training” and “Anger Management Training” on the Quality of Life of Mothers with Working Teenagers in Qom. JHPM 2022; 11 (6) :68-78 URL: http://jhpm.ir/article-1-1517-fa.html
سیفی زهرا، عسگری فائزه. بررسی اثربخشی «آموزش مهارت خودآگاهی» و «آموزش مدیریت خشم» بر کیفیت زندگی مادران دارای کودک کار ساکن در شهر قم. فصلنامه مدیریت ارتقای سلامت. 1401; 11 (6) :68-78