مقدمه: امروزه در عرصه مراقبت های بهداشتی، کارکنان فوریت های پزشکی
با موضوعات و موقعیت های پیچیده ای مواجه هستند که حاصل فناوری پیشرفته، درک بالا
و تیز هوشی در بخش های اجتماعی، بالارفتن فرهنگ بهداشتی، تغییرات ویژگی های اخلاقی
و فرهنگی می باشد. لذا هدف از این مطالعه تعیین تاثیر آموزش مهارت حل مسئله بر تصمیم
گیری دانشجویان فوریت های پزشکی
می باشد.
مواد و روش ها:
این مطالعه یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون است که بر روی60 نفر
از دانشجویان فوریت های پزشکی
در دو گروه شاهد (30 نفر) و آزمون (30 نفر) انجام گرفته است. روش نمونه گیری، تمام
شماری بوده و کلیه دانشجویان فوریت های پزشکی در این مطالعه شرکت داده شدند. برای
این منظور گروه آزمون به مدت 8 جلسه دو ساعته در طول ترم تحت آموزش مهارت حل مسئله
قرار گرفتند، ولی گروه شاهد آموزشی دریافت نکردند. برای تعیین مهارت تصمیم گیری از
ابزار پژوهشگر ساخته "پرسشنامه تصمیم گیری"(Decision Making Questionnaire) استفاده شد. روایی محتوایی، با
نظر 8 نفر از اساتید تایید و پایایی این آزمون نیز در دو مرحله بررسی و با استفاده
از آلفای کرونباخ،87/0
و 84/0 بدست آمد. اطلاعات در دو مرحله
قبل و بعد از برنامه آموزشی جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات در نرم افزار SPSSنسخه 16 با استفاده از آزمون هایآماری تی مستقل، تی زوج شده و کای دوانجام گرفت.
یافته ها:
نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد مهارت تصمیم گیری در دانشجویان
فوریت های پزشکی از نمره پایینی
برخوردار است. همچنین آموزش مهارت حل مسئله در گروه آزمون موجب تقویت مهارت تصمیم
گیری در آن هاشده است) .05/0P<) و میانگین این مهارت از 89/1±66/8 به 62/1±36/11رسیده است. در
حالی که در گروه شاهد، سطح این مهارت تغییری نداشته است.
نتیجه گیری:
نتایج این پژوهش بیانگر افزایش قدرت تصمیم گیری دانشجویان فوریت های پزشکی با آموزش مهارت حل مسئله است. لذا
وارد نمودن آموزش مهارت حل مسئله در حیطه های مختلف فوریت پزشکی اعم از آموزش،
پژوهش ومدیریت توصیه می شود.
Heidari M, Shahbazi S, Derris F. The effect of problem solving training on decision making skill in emergency medicine students. JHPM 2013; 2 (2) :25-31 URL: http://jhpm.ir/article-1-119-fa.html
حیدری محمد، شهبازی سارا، دریس فاطمه. تاثیر آموزش مهارت حل مسئله بر تصمیم گیری دانشجویان فوریت های پزشکی. فصلنامه مدیریت ارتقای سلامت. 1392; 2 (2) :25-31