---

مقدمه: اختلال شناختی خفیف، علاوه بر تحمیل هزینه بر سلامت جامعه، خطر ابتلا به زوال عقل را افزایش می‌دهد. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی "آموزش شوخ‌طبعی" بر بی‌قراری و عملکرد شناختی در مردان سالمند مبتلا به اختلال شناختی خفیف بود.
روش‌ کار: پژوهش حاضر نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل سالمندان مرد مبتلا به اختلال شناختی خفیف در آسایشگاه خیریه کهریزک استان البرز در سال ۱۳۹۹ بود. نمونه‌ای شامل ۳۴ مرد سالمند مبتلا به اختلال شناختی خفیف براساس نمره "ارزیابی شناختی مونترال-پایه"                                                                                                       (Montreal Cognitive Assessment Basic)  به ‌صورت هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی به‌صورت قرعه‌کشی در ۲ گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های جمعیت‌شناختی، "سیاهه بی‌قراری کوهن-منسفیلد" (Cohen-Cohen-Mansfield Agitation Inventory) و "ارزیابی شناختی مونترال-پایه"(Montreal Cognitive Assessment Basic) استفاده شد. روایی ابزارها با روش روایی صوری و پایایی آن‌ها به روش همبستگی همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ انجام شد. گروه مداخله ۸ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای، "آموزش شوخ‌طبعی" براساس "برنامه ۷ عادت شوخ‌طبعی"  (The ۷ Humor Habits Program) دریافت کردند. داده‌ها در نرم‌افزار اس‌پی‌اس‌اس نسخه ۲۴ تحلیل شد.
یافته‌ها: بعد از مداخله، بین نمره گروه‌های مداخله و کنترل در بی‌قراری و عملکرد شناختی تفاوت معنادار وجود دارد (P<۰/۰۱). پس از کنترل نمره پیش‌آزمون، تفاوت معناداری بین گروه مداخله با میانگین (۸۰/۹۹) و کنترل با میانگین (۰۸/۱۰۶) در بی‌قراری و گروه مداخله (میانگین ۷۶/۲۰) و کنترل (میانگین، ۸۲/۱۶) در عملکرد شناختی مشاهده شد. 
نتیجــه‌گیــری: "آموزش شوخ‌طبعی" موجب کاهش بی‌قراری و افزایش عملکرد شناختی سالمندان مبتلا به اختلال شناختی خفیف شد. لذا  پیشــنهاد مــی‌شــود از "آموزش شوخ‌طبعی" برای ارتقاء سلامت، بهبــود عملکرد فردی و روابــط بیــن فــردی سالمندان مبتلا به اختلال شناختی خفیف اســتفاده شــود.