نگین فلاحی خشکناب، محمدامین ستاری، محمود بختیاری،
دوره ۱۳، شماره ۱ - ( ۱۰-۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: بسیاری از بیماران روانی به علت انگ نسبت به اختلالات روانی و قضاوت شدن از سوی کادر درمان، برای درمان بیماری خود مراجعه نمی کنند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه انگ اختلال روان پزشکی به بیماران روان قبل و بعد از دوره کارورزی روان پزشکی در دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی البرز انجام گردید.
روش کار: روش مطالعه حاضر از نوع توصیفی - مقایسه ای است. این مطالعه دربازه زمانی مرداد ماه تا آذر ماه ۱۴۰۲ در بیمارستان امام حسین محمد شهر کرج انجام شده است. نمونه گیری به روش سرشماری انجام شد و ۱۱۸ تن کارورز پزشکی وارد مطالعه شدند. کارورزان در روز اول و آخر بخش روان پزشکی به پرسشنامه جمعیت شناختی و "مقیاس ذهن باز انگ ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن مراقبت ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ" “Opening Mind Stigma Scale for Health Care Providers” پاسخ دادند . روایی و پاپایی به سایر مطالعات اکتفا شده است. داده ها در نرم افزار اس پی ا س اس نسخه ۲۶ تحلیل شد.
یافته ها: میانگین نمره انگ بعد از کارورزی نسبت به قبل از آن کاهش داشت و از نظر آماری این کاهش معنادار بود (P<۰/۰۵). نمره انگ دانشجویان اقا نسبت به دانشجویان خانم ها کمتر بود ولی از نظر آماری معنادار نبود. همبستگی معنادار آماری بین نمره انگ با تعداد راند، کلاس، شرح حال، بستری، ساعت مطالعه و شرکت در درمانگاه یافت نشد (P>۰/۰۵)، اما همبستگی معنادار مستقیم بین نمره انگ و تعداد کشیک وجود داشت (P<۰/۰۵).
نتیجه گیری: میانگین نمره انگ بعد از کارورزی نسبت به قبل از آن کاهش داشت و از نظر آماری این کاهش معنادار بود. پیشنهاد می شود مسئولین دانشگاه علوم پزشکی البرز و معاونت آموزشی بخش روان پزشکی برنامه های آموزشی در رابطه با انگ و نحوه ارتباط و برخورد صحیح با بیماران روان، در دوره های کاراموزی و کارورزی ارائه و تدوین نمایند.
