---

 

مقدمه: خشونت محیط کار یکی از مسائلی است که پرستاران در بخش های بالینی با آن مواجه هستند. میزان این خشونت با توجه به نوع بیماران مراجعه کننده متفاوت می باشد. بخش های روان یکی از پر حادثه ترین بخش های مراقبتی است. هدف از این مطالعه تعیین وضعیت خشونت، عوامل مستعد کننده و پیشگیری کننده آن در پرستاران شاغل در بخش های روان می باشد.

 

مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، ۱۸۳ نفر از پرستاران شاغل در بخش های روان مرکز روانپزشکی رازی بصورت تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل دو پرسشنامه جمعیت شناسی و پرسشنامه "خشونت محل کار در بخش سلامت" "Workplace Violence in the Health Sector" بود. پرسشنامه "خشونت محل کار در بخش سلامت" دارای چهار زیر مجموعه خشونت جسمی، روانی، جنسی و نژادی و سه سئوال باز با عنوان "عقیده راجع به خشونت در محل کار" بوده است. روایی محتوا و صوری با نظر خواهی از ۱۱ نفر از مدرسین تایید شد. پایایی به روش آزمون مجدد بر روی ۲۰ نفر از پرستاران در دو نوبت به فاصله ۱۵ روز بررسی و با همبستگی (۷۳/۰r=) تایید شد. داده های جمع آوری شده باSPSS  نسخه ۱۸ و روش های آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

 

یافته ها: میزان شیوع خشونت محیط کار در یکسال برابر با ۷۱ درصد بود. خشونت های روانی و فیزیکی به ترتیب با فراوانی۴/۹۳ درصد و ۶/۷۱ درصد دارای بیشترین رخداد و خشونت های نژادی و جنسی به ترتیب با فراوانی ۱/۱۹ درصد و ۵/۵ درصد کمترین خشونت وارده نسبت به واحدهای مورد پژوهش بودند. بیشترین واکنش واحدهای مورد پژوهش نسبت به خشونت (۹/۳۹ درصد) دعوت کردن فرد مهاجم به آرامش بوده است. ۲/۶۱ درصد آن ها برگزاری کلاس های آموزشی کنترل خشونت و ۶/۵۹ درصد وجود نظام مدیریتی برای گزارش دهی خشونت را ضروری می دانستند.

 

نتیجه گیری: پرستاران شاغل در بخش های روان بطور دائمی در معرض انواع خشونت های فیزیکی و کلامی قرار دارند. انجام اقدامات پیشگیرانه در این مورد پیشنهاد می شود.

 

---

مقدمه :با هدف مقایسه اثربخشی "طرحواره درمانی" و "درمان پذیرش و تعهد" بر تنظیم هیجان بیماران با اختلال شخصیت وسواسی- جبری انجام گرفت.   
روش کار: روش پژوهش حاضر، نیمه تجربی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماه با گروه های مداخله و کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی بیماران مبتلا به اختلال شخصیت وسواس مراجعه کننده به مراکز خدمات روانشناسی و مشاوره شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بود. از بین آن ها تعداد ۳ مرکز به صورت در دسترس انتخاب شده، و ۵۱ بیمار مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی- جبری بر اساس ملاک های ورود و خروج و به شیوه نمونه گیری در دسترس گزینش شدند. سپس با استفاده از روش تصادفی ساده به روش قرعه کشی در ۳ گروه (۱۷ تن) "طرحواره درمانی"، "درمان پذیرش و تعهد" و گروه کنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی و "مقیاس دشواری های تنظیم هیجان" (Difficulties Emotion Regulation Scale) بود. روایی صوری و پاپایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ بررسی شد. گروه "طرحواره درمانی" و "درمان پذیرش و تعهد" در  ۸ جلسه غیرحضوری ۵/۱ ساعت هفته ای یک جلسه شرکت کردند و گروه کنترل در فهرست انتظار بودند. داده ها با نرم افزار اس پی اس اس نسخه ۲۵  تحلیل شدند.    
یافته ها: بین گروه های مداخله و گروه کنترل تفاوت معنادار وجود داشت؛ و هر ۲ مداخله بر تنظیم هیجان بیماران با اختلال شخصیت وسواسی- جبری تاثیر مثبت معنادار داشته است و تاثیر این مداخلات درمانی در مرحله پیگیری نیز پایدار بوده است (۰۵/۰>P). همچنین، نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی حاکی از آن بود که میزان اثربخشی "طرحواره درمانی" بر تنظیم هیجان بیشتر از "درمان پذیرش و تعهد" بود (۰۵/۰>P).   
نتیجه گیری: "طرحواره درمانی" و "درمان پذیرش و تعهد" می تواند سبب تنظیم هیجان بیماران مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی- جبری شود. پیشنهاد می شود درمانگران و مشاوران در راستای بهبود تنظیم-هیجان بیماران مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی- جبری در کنار سایر مداخلات درمانی از این درمان ها استفاده کنند.          
 

---

مقدمه: اشتیاق تحصیلی یکی از عوامل موثر بر موفقیت تحصیلی دانش آموزان می باشد که می تواند تحت تاثیر عوامل مختلفی باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین نقش میانجی انگیزه تحصیلی بین خودکارآمدی و اشتیاق تحصیلی در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم انجام شد.
روش کار: پژوهش حاضر توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه دانش آموزان دوره دوم مقطع متوسطه شهرستان کوهرنگ در سال ۱۴۰۲ بود. در این مطالعه ۳۸۴ دانش آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای مشارکت داشتند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه جمعیت شناختی، "مقیاس انگیزه تحصیلی" (Academic Motivation Scale)، "مقیاس خودکارآمدی دانش آموز جینگز و مورگان" (Morgan-Jinks Student Efficacy Scale) و "مقیاس اشتیاق تحصیلی" (Academic Enthusiasm Scale) بود. روایی ابزارها به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ محاسبه شد. تحلیل داده ها در نرم افزارهای آماری اس پی اس اس نسخه ۲۴ و آموس نسخه ۲۴ انجام شد.
یافته ها: الگوی پیشنهادی از برازش مطلوب برخوردار بود (۶۳/۲=CMIN/DF، ۹۶/۰=CFI، ۰۶/۰=RMSEA). علاوه بر این، خودکارآمدی تحصیلی با اشتیاق تحصیلی (۲۹/۰=β)، انگیزه درونی (۴۸/۰=β) و انگیزه  بیرونی (۳۷/۰=β) همبستگی مثبت، مستقیم و معنادار و با بی انگیزگی (۳۲/۰-=β) همبستگی منفی، مستقیم و معنادار دارد. نتایج نشان داد که بی انگیزگی تحصیلی (۱۹/۰-=β) با اشتیاق تحصیلی همبستگی منفی مستقیم و معنادار و با انگیزه درونی (۱۷/۰=β) و انگیزه بیرونی (۱۷/۰=β) همبستگی مثبت، مستقیم و معنادار دارد (۰۵/۰>P). نتایج آزمون بوت استرپ نشان داد که هر ۳ زیر مقیاس انگیزه درونی (۱۷/۰=β)، بیرونی (۱۱/۰=β) و بی انگیزگی تحصیلی (۰۹/۰=β) بین خودکارآمدی و اشتیاق تحصیلی نقش میانجی دارند.
نتیجه گیری: خودکارآمدی به صورت مثبت و مستقیم و با میانجی گیری انگیزه تحصیلی با اشتیاق تحصیلی دانش آموزان همبستگی معنادار دارد. پیشنهاد می شود که جهت افزایش اشتیاق تحصیلی دانش آموزان به برنامه های آموزشی و درمانی با هدف بهبود خودکارآمدی و انگیزه تحصیلی دانش آموزان توجه شود.