مقدمه: دیابت از بیماری‌های مزمن می باشد که تمام جنبه های زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه «بسته درمانی تلفیقی درمان متمرکز بر شفقت و درمان پذیرش و تعهد» با «درمان شناختی رفتاری» بر افسردگی و هموگلوبین گلیکوزیله در زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام شد.
روش کار: پژوهش حاضر به روش نیمه تجربی ۳ گروهی با پیش آزمونها پس ازمون و پیگیری ۲ ماهه اجرا شد. ۴۷ زن مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به درمانگاه تخصصی دیابت شهید اصغر شعبانی در شهر اصفهان در سال ۱۳۹۶ به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. سپس با انتساب تصادفی ساده و استفاده از روش قرعه‌کشی در ۳ گروه درمان، «درمان تلفیقی، درمان متمرکز بر شفقت و درمان پذیرش و تعهد» و «درمان شناختی ـ رفتاری» و کنترل جایگزین شدند. داده‌ها با پرسشنامه جمعیت شناختی، «سیاهه افسردگی بک» (Beck Depression Inventory-II) و آزمایش هموگلوبین گلیکوزیله (HbA۱C) جمع آوری شد. هر ۲ گروه جداگانه ۱۰ جلسه ۲ ساعت در هفته مداخله درمانی دریافت کردند. گروه کنترل هیچ گونه مداخله درمانی دریافت نکرد. داده ها در نرم افزار اس پی اس اس نسخه۲۴ تحلیل شد.
یافته ها: نمره افسردگی شرکت کنندگان گروه های مداخله در پس آزمون «درمان تلفیقی درمان متمرکز بر شفقت و درمان پذیرش و تعهد» و «درمان شناختی رفتاری»، کاهش معنا داری نسبت به گروه کنترل داشتند (۰۵/۰>P). همچنین، تأثیر روش «درمان تلفیقی درمان متمرکز بر شفقت و درمان پذیرش و تعهد» به طور معنا داری بیشتر از «درمان شناختی رفتاری» بر افسردگی بود (۰۵/۰>P). اما در مورد هموگلوبین گلیکوزیله نتایج نشان داد که نمره شرکت کنندگان گروه های مداخله در پس آزمون «درمان تلفیقی درمان متمرکز بر شفقت و درمان پذیرش و تعهد» و «درمان شناختی - رفتاری»، تفاوت معنا داری نسبت به گروه کنترل نداشتند (۰۵/۰
نتیجه گیری: «درمان تلفیقی درمان متمرکز بر شفقت و درمان پذیرش و تعهد» و «درمان شناختی رفتاری» افسردگی را در بیماران مبتلا به دیابت کاهش داد. بنابراین، بکارگیری از این روش برای کاهش افسردگی در بیماران مبتلا به دیابت پیشنهاد می گردد.
