عضو هیئت علمی دانشکده علوم پزشکی آبادان، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور، اهواز، ایران ، nttahery@gmail.com
چکیده: (29098 مشاهده)
مقدمه:
پرستاری
حرفه ای پر تنش است که فشارهای روانی ناشی از آن می تواند بر سلامت روان فرد تأثیر
بگذارد. لذا شیوه های مقابله با تنش برای پرستار بسیار حائز اهمیت می باشد. مطالعه
حاضر با هدف تعیین سبک های دفاعی به کار گرفته شده در موقعیت های تنش زا توسط پرستاران
بیمارستان های دانشکده علوم پزشکی آبادان در سال 1391 انجام شد.
مواد
و روش ها: در این پژوهـش توصیفـی، تعداد 100 نفر از پرستاران بیمارستان
های آبادان و خرمشهر به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار
گردآوری داده ها پرسشنامه شامل دو بخش اطلاعات جمعیت شناسی و "پرسشنامه سبک
های دفاعی-40"(Defensive
Styles Questionnaire - 40) با سه بخش سبک دفاعی رشد یافته،
نوروتیک و رشد نایافته بود. ضریب آلفای کرونباخ این ابزار 82/0 اعلام شده است.
تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSSنسخه
18 انجام شد.
یافته
ها: نتایج مطالعه نشان داد که 3/67 در صد از پرستاران بیمارستان
طالقانی آبادان و 2/67 در صد از پرستاران بیمارستان ولی عصر خرمشهر از سبک دفاعی
رشد یافته استفاده می کردند. میانگین و انحراف معیار نمره سبک دفاعی رشد یافته 4/2±55/11
بود که نشان دهنده ی استفاده بیشتر نمونه های مورد پژوهش از این سبک بوده است. حدود
یک سومنمونه ها نیز از سبک های دفاعی
روان آزرده و رشد نایافته استفاده می کردند. همچنین بین میزان استفاده از سبک های
دفاعی با ویژگی های فردی پرستاران همبستگی معنی دار آماری مشاهده نشد.
نتیجه
گیری: بیشتر پرستاران در مواجهه با تنش های شغلی از سبک های دفاعی
رشد یافته استفاده می کردند.همچنین حدود یک سوم آن ها نیز سبک های دفاعی روان
آزرده و رشد نایافته را به کار می گرفتند. آموزش روش های مقابله با اضطراب و تنش
برای پرستاران پیشنهاد می شود.
Tahery N, Hojjati H, Kamangar S, Mousavi S, Ghorbani S, Farhadi S, et al . Comparative defense style used by nurses in stressful situations . JHPM 2013; 2 (4) :57-64 URL: http://jhpm.ir/article-1-238-fa.html
طاهری نوراله، حجتی حمید، کمانگر سالار، موسوی سید ضیاء الدین، قربانی ساسان، فرهادی سکینه، و همکاران.. بررسی سبک های دفاعی به کار گرفته شده در موقعیت های تنش زا توسط پرستاران. فصلنامه مدیریت ارتقای سلامت. 1392; 2 (4) :57-64