گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان) ، smanshaee@yahoo.com
چکیده: (5573 مشاهده)
مقدمه: بیموبایل هراسی مانند هر فوبی دیگری نیازمند توجه درمانی، به ویژه در میان نوجوانان است. پژوهش حاضر باهدف مقایسه اثربخشی ذهن آگاهی نوجوان محور با درمان شناختی رفتاری و درمان هیجان مدار بر تنظیم هیجان نوجوانان دارای علائم بی موبایل هراسی اجرا شد.
روش کار: روش پژوهش نیمهآزمایشی همراه با گروه کنترل و طرح پژوهش از نوع پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه نوجوانان شهر اصفهان بود که نمره آنها در "پرسشنامه نوموفوبیا “Nomophobia Questionnaire” بالاتر از خط برش قرار میگرفت. از این میان 60 نفر بهصورت هدفمند انتخاب و بهصورت تصادفی در چهار گروه درمان ذهن آگاهی نوجوان محور پژوهشگر ساخته، درمان هیجان مدار و درمان شناختی-رفتاری و گروه کنترل جایگزین شدند. دو گروه درمانی هر یک به مدت 10 جلسه مداخلات درمانی را دریافت نمودند درصورتیکه درمانی بر گروه کنترل اجرا نشد. ابزار جمعآوری دادههای "مقیاس دشواری تنظیم هیجان" (Difficulties in Emotion Regulation Scale) بود. روایی محتوایی و پایایی با روش آلفای کرونباخ پرسشنامهها تأیید شد. دادهها بهوسیله نرمافزار اس پی اس اس نسخه 23 تحلیل شد.
یافتهها: بین سه درمان ذهن آگاهی نوجوان محور، درمان شناختی رفتاری و درمان هیجان مدار، بر تنظیم هیجان با گروه کنترل تفاوت معنادار وجود دارد (01/0>P). در عین حال بین سه نوع درمان بر تنظیم هیجان تفاوت معناداری به دست نیامد (05/0
نتیجه گیری: استفاده از هر یک از سه نوع درمان ذهن آگاهی نوجوان محور، درمان شناختی رفتاری و درمان هیجان مدار بر تنظیم هیجان نوجوانان دختر دارای علائم بیموبایل مفید است. پیشنهاد میگردد از درمانهای فوق جهت کاهش علائم بی موبایل هراسی استفاده شود.
Davoudi R, Manshaee G, Golparvar M. Comparing the Effectiveness of Adolescent-Centered Mindfulness with Cognitive Behavioral Therapy and Emotion-Focused Therapy on Emotion Regulation among Adolescents Girl with Nomo-Phobia. JHPM 2019; 8 (4) :16-25 URL: http://jhpm.ir/article-1-1014-fa.html
داودی روژین، منشئی غلامرضا، گلپرور محسن. مقایسه اثربخشی ذهن آگاهی نوجوان محور با درمان شناختی رفتاری و درمان هیجان مدار بر تنظیم هیجان نوجوانان دختر دارای علائم بیموبایلهراسی. فصلنامه مدیریت ارتقای سلامت. 1398; 8 (4) :16-25