سپیده تقی لو، افسانه صبحی،
دوره ۱۴، شماره ۲ - ( ۴-۱۴۰۴ )
چکیده
مقدمه: خودکشی منعکس کننده تعاملات بین عوامل روانشناختی، زیستی و اجتماعی می باشد. بیماران دارای مشکلات سلامت‌روان، تمایلات خودکشی گرایانه بیشتری از خود نشان می دهند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه ابرازگری هیجانی، تحمل ابهام، اجتناب تجربی و حساسیت اضطرابی در بیماران دارای اختلالات روانپزشکی با و بدون سابقه خودکشی در بیمارستان روانپزشکی شهید دکتر بهشتی زنجان است.
روش کار: روش پژوهش حاضر توصیفی –مقایسه ای می باشد. جامعه آماری این پژوهش کلیه بیماران دارای اختلالات روانپزشکی با و بدون سابقه خودکشی در بیمارستان روانپزشکی شهید دکتر بهشتی زنجان در سال ۱۴۰۳ است. تعداد جامعه ۱۲۰ تن با روش تمام شمار انتخاب شدند. از این تعداد ۹۴ ابزار تکمیل و تحویل داده شد که ۴۱ تن بیماران دارای سابقه و ۵۳ بیمار بدون سابقه خودکشی بودند. جهت جمع آوری داد ها، از پرسشنامه جمعیت شناختی، "پرسشنامه ابرازگری هیجانی" (Emotional Expressiveness Questionnaire)، "مقیاس تحمل ابهام ویرایش۲" (Ambiguity Tolerance Scale II)، "پرسشنامه پذیرش و عمل ویرایش۲" (Acceptance and Action Questionnaire II) جهت سنجش اجتناب تجربی و "شاخص حساسیت اضطرابی" (Anxiety Sensitivity Index) استفاده شد. روایی ابزارها به پژوهش های پیشین اکتفا شده و پایایی همه ابزارها به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ اندازه گیری شد. داده ها در نرم افزار اس پی اس اس نسخه ۲۷ تحلیل شد.
یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس چند متغیری و آزمون تی نشان داد ابرازگری هیجانی و حساسیت اضطرابی در سطح خطای ۰۵/۰ و اندازه اثر ۹۷/۰ در بیماران با و بدون سابقه خودکشی تفاوت معنادار دارند. همچنین تحمل ابهام با قدرمطلق مقدار تی معادل ۶۱/۴ و اختلاف میانگین ۵۲/۶ و پذیرش و عمل با قدرمطلق مقدار تی معادل ۰۱/۵ با اختلاف میانگین ۳۹/۷ در سطح زیر ۰۱/۰ در بیماران با و بدون سابقه خودکشی تفاوت معنادار دارند.
نتیجه گیری: بیماران دارای سابقه خودکشی همراه با اختلالات روانپزشکی دارای ابرازگری هیجانی ضعیف تر و توانایی تحمل ابهام پایین تری از بیماران بدون سابقه خودکشی می باشند. همچنین میزان اجتناب این بیماران از تجربیات ناخوشایند و حساسیت اضطرابی بالاتر از بیماران بدون سابقه خودکشی می باشد. لذا مداخلات آموزشی و درمانی، جهت کاهش اقدام به خودکشی پیشنهاد می شود.
