مقدمه:

 پرستاران بزرگترین گروه ارائه کننده خدمات مراقبتی در نظام بهداشت و درمان می باشند. کمبود پرستاران و ترک حرفه در پرستاران، مشکلات بزرگی در خدمت رسانی به بیمار، کیفیت مراقبت و هزینه های درمانی ایجاد کرده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین برخی عوامل مرتبط با تمایل به ترک خدمت در پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی تابع دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی  درسال 1390انجام پذیرفت.

مواد و روش ها:

 در این پژوهش توصیفی-همبستگی، 350 پرستار بصورت تصادفی ساده انتخاب شدند. پرسشنامه مشخصات فردی(11 عبارت) و مقیاس پیش بینی ترک خدمتAnticipated Turnover Scale (ATS)) (12 عبارت) در جمع آوری داده ها استفاده شد. شاخص اعتبار محتوا و پایایی ابزار با روش همسانی درونی(80/0 = α) و آزمون مجدد(81/0=r) اندازه گیری گردید. نمونه ها از 12 بیمارستان آموزشی، در بخش و شیفت های مختلف انتخاب شدند و پرسشنامه ها در زمان فراغت از کار پرستاران توزیع و جمع آوری شد. برای بررسی و تحلیل داده ها از نرم افزار 16SPSS- استفاده شد.

یافته ها:

 طبق یافته ها، 88 درصد پرستاران زن بودند، 92درصد مدرک کارشناسی داشتند، دامنه سنی بین 57- 23 بود و 3/48 درصد نمونه ها در بخش داخلی-جراحی مشغول بکار بودند. همچنین نتایج نشان داد که پرستاران تمایل به ترک خدمت در حد متوسط داشتند(35/3 از 5). بعلاوه، بین سن و تمایل به ترک خدمت و نیز بین سابقه کاری و ترک خدمت همبستگی منفی و معنادار بترتیب (114/0- = r) با (034/0 =P) و (158/0- = r) با (003/0= P) وجود داشت. بعلاوه، بین پست سازمانی و تمایل به ترک خدمت(007/0=P) و نوع شیفت و تمایل به ترک خدمت(001/0 =P) همبستگی معنادار وجود داشت. 

نتیجه گیری:

 با توجه به بالا بودن میل به ترک خدمت در پرستاران مورد بررسی نسبت به مطالعات مشابه در خارج از ایران و اینکه طبق پژوهش های قبلی بین میل به ترک خدمت و ترک خدمت واقعی پرستاران رابطه مستقیم برقرار می باشد، این مساله نیاز به توجه بیشتری دارد.